Ang Pangalan ko ay Pen Palaboy

Ako si Pen Palaboy. Hindi ko tunay na pangalan subalit mas kilala sa ganyang bansag. ilang taon na din ang nakalilipas noong una kong bininyagan ang sarili sa ganyang tawag. Napagtanto ko, bakit nga ba tila nakatayo ako sa likod ng pangalang ito? Wala naman akong kinatatakutan o pinagtataguang nilalang. Totoo naman ako sa aking sarili, sa aking ipinahahayag at sa aking isinusulat. Totoo ako sa lahat ng nakakakilala sa akin. Subalit sa kabila ng lahat, bakit pinili ko pa ring maging anino ng isang pangalang binuo lamang ng aking pag-iisip? Sa totoo lamang, kung hindi dahil sa challenge na ito, hindi ko maitatanong ang sarili kung bakit kailangang magkaroon ako ng pen name.

Napagisip-isip ko na marahil para sa karamihan, ang pagkakaroon ng isang alyas ay isang paraan para magkaroon ng misteryo ang kanilang identity. Naroon nga naman ang thrill kung hindi kilala ng mga mambabasa ang tunay na pagkatao ng may akda, kung baga isang blind item pagdating sa usapang showbiz. Malaya nilang nasasabi ang nais nilang isiwalat nang hindi nalalaman kung sino ang tunay na nilalang sa likod ng pangalan. Ngunit sino nga ba naman ako upang magsalita para sa kanila? Hindi ko hawak ang kanilang saloobin at pagkatao sa usaping ito. Para sa akin, sa tuwing nag-uumpisang maging aktibo ang panulat ko, isang panibagong nilalang ang nabibigyang buhay. Isang katauhang malayo sa AKO sa pang-araw araw na pamumuhay. Sa pagkakataong iyon, naihahayag ko ang nais kong sa sabihin sa paraang alam kong gawin.

Sa realidad, ang katawang lupa ay nakatali sa maraming bagay: trabaho, bahay at pamilya. Mga bagay na dapat pagtuunan ng pansin at ng oras. Kahit anong paraan ay hindi kailanman matatakasan ang mga bagay na ito. Tila ang sarili ay nakakulong sa apat na sulok ng isang kahon. Limitado ang bawat galaw at bilang ang bawat hakbang. Alam kong obligasyon ko ito sa mga kaluluwang nakapaligid sa akin. Subalit sa isang banda, masasabi kong hindi ako malaya. Hindi malayang gawin ang mga bagay na lubusang makapagpapaligaya sa akin. Marami nang pagkakataon ang kumatok para maabot ko ang minimithing mga pangarap subalit sa hindi matawarang mga katungkulan, madalas ay kibit-balikat ko na lamang na pinapanood ang pagdaan nito sa aking harapan. Sa mga ganitong okasyon, matinding kalungkutan at pagsisisi ang bumabalot sa akin lalo pa at hindi ko nakasanayang maging bukas sa aking tunay na nararamdaman. Marahil ay dulot na rin ng pangambang baka ako ay hindi maintindihan at hindi mapankinggan. Alam ko na ang sariling hinaing ay wala sa kalingkingan ng sakit na dinarananas ng ating lipunan. Subalit kung ang bawat butil nito ay iipunin, isang tipak ng nagpupumiglas na kalooban ang mabubuo. Kaloobang puno ng katanungang wari ay wala nang katapusan.

Bago ako naging ganap na si Pen Palaboy, nagsimula ako bilang si Penslave. Pen dahil sa hilig ko sa pagsusulat at slave dahil ako ay alipin ng aking panulat. Hindi nagtagal at dumating ako sa panahong kinailangan kong humanap ng kasagutan sa mga tanong na patuloy na namumutawi sa aking pag-iisip. Mga tanong na kahit isulat pa ang buong litanya nito ay hindi matutuldukan ang walang katapusang mga pag-aagam agam. Dahilan upang tumigil ang aking kamay sa paghabi ng mga salita. Sinuyod ko ang bawat kayle at eskinita ng aking kaisipan kasabay ng paglalakbay ng aking mga paa. Paglalakbay na walang eksaktong lugar na pinanggalingan at walang eksaktong patutunguhan. Nakalutang ako. Lango sa problema. Hinayaan kong matuklasan ng mga lumilipas na oras ang bawat sagot sa kumakalampag na mga tanong sa akin. Sa hindi matawarang dahilan, nakatulong ang paglalakbay. Nahanap ko ang mga kasagutan sa mga salitang saan, papaano, kailan at bakit. Sa pagkakataong iyon, muling dumaloy ang natuyo kong tinta. Muli akong kumapit sa panulat at humabi ng salita. Dito isinilang si Pen Palaboy.

Bilang si Pen Palaboy, nasimulan kong ilahad ang lahat ng nasa isipan ko. Lahat ng mga nakabibigat sa kalooban ay unti unti kong napakawalan sa tulong nitong butihing panulat. Noong una ay wala akong pakialam basta’t nagsusulat ako sa sariling kagustuhan, bilang outlet at hingahan ng problema. Hindi nagtagal, nagkaroon ako ng mga mambabasa, mga kaibigan at mga tagahanga. Dito, naramdaman ko na kabilang ako sa sirkulo ng bagong mundong ginagalawan ko. Kinagiliwan ko ang mainit nilang pagtanggap. Ang bawat salitang isulat ay katumbas ng tunog ng isang batingaw, nililingon, dinidinig at binibigyang pansin. Masaya ako. Malaya.

Sa mundong pinaghaharian ng kabi-kabilang kurapsyon, trapiko at pagbabago, ako ay tinatawag na DANG. Tahimik at hindi naririnig ang munting tinig. Sa mundo ng salita, larawan at kuro-kuro, ako ay kilala bilang PEN PALABOY. Nilalang na ang tanging sandata ay emosyon bilang sinulid sa bawat salitang hinahabi. Hindi man natamasa ng katawang lupa ang kalayaang inaasam, sa mundong ito ay malayo pa ang mararating ng bawat salita ko. Kasama mo, aangkinin natin ang mundong ito.

__________________________
"This is my entry to the Blog Awards Challenge No. 3: The Hazards Of Honesty"

my mood was quite pumped up when vener told me about the LIRA workshop the other day. i started day dreaming afterwards. wishfully thinking that a dream is about to come true.

at half past six in the evening, reality started to bite me and it is knocking my insanity out of me really hard.. hello!! does a 24/7 account rings a bell??? that was my mind yelling at me. i am working on a laid-back job that pays averagely and it goes round the clock. my shift goes on a weekly or sometimes monthly basis. so i could never really tell when my next rest day would be.

next shift came and i decided to request for a permanent week end rest day for the months of june to august. with fingers crossed and high hopes, i emailed the workforce and my supervisor as well. it was wednesday then.

it's already sunday and i have not received any respond from both parties. the hour glass is almost up for the submisson of applications (whooosssshh.. there goes LIRA) and nothing from them. in an obvious way, it is a big fat NO!

it just saddened me how work hinders me from the things that i like. i know that i am not working on a normal 8-5 job but i cannot simply ignore this opportunity. i love my work and there is no doubt about it. however, this is not my life, writing is. it is my passion. the entity that keeps my sanity burning.

i guess i am left with no choice but to wait for another one to knock my door..

im currently at work, staring blankly at my monitor. waiting for a call to penetrate my avaya, thinking..wishfully thinking that my permanent rest day request will be granted. it will be just for all saturdays and sundays from june to august (is it too much to ask for?? *wink! wink!*). this urgent request is for the upcoming LIRA workshop.. yes! a writing workshop that i've been dying since ages to attend to. and now, it is already in front of me, inviting me, pulling me, teasing me, tickling me (as if hearing the song oh lumapit ka.. kung gusto mo akong halikan, di kita sasawayin alam na alam mo namang ito'y gusto ko rin..)

it was just a few days ago when vener and i bumped into each other in ym.

vener: musta?
pen: ok lang. kaw?
vener: ok lng din. punta ka ba sa LIRA?
pen: ano un?
vener: writing workshop un. punta ka website
nila.
pen: cge cge. ano
url?
vener: search mo na lang,
hindi gumagana saken dito ung link
vener: sat at sun yan
pen: darn!
vener: d ka makapunta?
pen: dko sure e kc work..
vener: sayang nman.
pen: kaw punta?
vener: hindi e.
pen: waaah! bakt?
vener: madami kc ko gagawin..

(at nagkaroon na ng mahabang pause hanggang nag log out na ang isa sa amin..at hindi eto ang eksaktong mga salitang ginamit..props lang hehe!)

im crossing my fingers (and toes too..if it is hell possible to do!) that this will be granted. im calling on the patron of writers and godess of quills! writing is my passion and enhancing it will be a big step for me.

i've been writing (in filipino) since the era of pinoy alternative genre popped out of its shell,the time when ely is still the drop-dead-frontliner of eheads (o pare ko meron ka bang maipapayo? kung wala ay ayos lang..). this is a personal choice, since this is one way of showing my love for our country (pero sa entry na to english talaga dapat :D). i never thought that writing would be my passion. it started as one of the what if moments in my adolescence..what if im a band member who sings her lungs out for the song she wrote..or what if im a song writer of a chart buster song.. or simply what if im a writer who spills out what's on her mind.. the rest is history.. naks!

soooo.. for you who is reading this, please..PLEAAAASSSEEE (i'm begging please) to include me in your prayers *beautiful eyes * hehehe!

thank you! ok back to work..

by the way para sa mga nais ng kabuuang detalye tungkol sa LIRA, paki-click lamang ang kasunod na screen shot (nose bleed nako :D )..ok back to work na talaga..

sa palagiang bangayan
hindi nakakatulong ang isinasambulat mong mga kataga

sa kasalukuyang kalagayan ng katawang lupa

umaapaw ang pagdurugo ng kaluluwa

damdaming sumisigaw sa kalagitnaan ng pag-iisa

TAMA NAAAAAAAAAAA!!!

pang-unawa mo ang kailangan ko...

sa piling ni nanay

sanay di magmaliw ang dati
kong araw
nang munti pang bata sa
piling ni nanay
nais kong maulit ang awit
ni inang mahal
awit ng pag-ibig habang
ako'y nasa duyan...





salamat inay.
payak. walang mapalabok na mga salita.
salamat.
hindi matatawaran ang kadakilaang dala mo sa mundong ito.
sa bawat pawis na tumutulo mula sa iyo, katumbas ay hangad na magandang kinabukasan para sa aming mga iniluwal mo.
sa bawat haplos, yapos at akap mo, dulot ay kaginhawahan sa nagugulumihanang pag-iisip ko.
sa iyong pag-aaruga, lumaki akong maayos at may takot sa Diyos.

salamat, inay.
sa panahong ako'y naliligaw, ikaw ang naging tanging ilaw sa landas na dinaanan.
sa iyong mga payo at pangaral, natuwid ang baku-bakong pangangatwiran ng bibig na ito.
hindi man matumbasan ng kahit ilang salamat ang sakripisyo mo sa amin,
hindi man mahabi ng isang maestro ng pluma ang kadakilaang dulot mo..
narito pa rin akong supling mo.. nagpapasalamat dahil kung hindi sa iyo hinid ko mararating ang bantayog ng mga pangarap ko.

maraming salamat inay!